प्राक्तन

मी लहान होते. मला सगळ जग छान वाटायचे. येणार्या काकांकडे मी चोकोलेट चा हट्ट धरायची. त्यांना पण माझे लाड करायची हुक्की यायची. एका चोकोलेट करीता एका पप्पिची डिमांड .... मला सौदा पटायचा ......पटकन त्यांच्या मांडी वर बसून एक पप्पी द्यायची आणी एक चोकोलेट त्यांच्या खिशातून वसूल करायच....
पप्पाना कौतुक वाटायच. मम्मीला मात्र राग आलेला असायचा. तेव्हा तिला काही बोलता येत नसे. काका निघून गेल्यावर मात्र ती माझ्यावर डोळे वटारून पप्पांशी भांडण करायची ... अंधुक अंधुक आठवत. म्हणायची साम्भाळा पोरीला हो . नंतर out of control गेली की आहेच आईचा उद्धार .... वगैरे वगैरे.... पण ते ऐकायला मी इथे असायचीच कशाला ... आपण आपले साईं सुट्यो ....
वयं वाढत होती. आता चोकोलेट्स ची जागा गिफ्ट्स नी घेतलेली ... पण सवय मात्र तीच ... लाचखोरीची.. मात्र आता लपून छपुन.... कळत न कळत फसत गेले... आज ह्या वळणावर आहे की काही कळत नाही काय करू.. अस वाटते .... बाबा का हो तुम्ही तेव्हा प्रोत्साहन दिलत .... आई का ग तू मला तेव्हा नाही धरून ठेवलस? शेवटी तेच घडायाच असते .... जे आपल्या प्राक्तनात असत... असच ना....