मोहे डर लागे

टेंशन टेंशन टेंशन..... ह्या टेंशनच्या भाराखाली मोडून पडेन की काय असं वाटायला लागलयं हल्ली . तिकडून म्यानेजमेंट ची तंबी, इकडून कामगार वर्गाचा असहकार करतोय गार .... प्रत्यक्ष बोलायला नाही येत समोर . शिखंडी सारखे वार सुरु असतात . आता अग्रीमेंट होवू घातलय म्हणे. त्या आधीची ही सगळी नाटकं .

काय व्ह्यायचं ते होवो ...पण आपलं रेगुलर लाइफ मात्र एकदम डिस्टर्ब झालय. घरात लक्ष देता येत नाहीय्ये , किती तरी वेळ सतत कामं सुरु आहेत पण फाइल चा ढिगारा संपायचे नावच नाही घेत. आताच स्टेनो ला चार पत्रं डिक्टेट केलीत. संध्याकाळचे सात वाजून गेलेले आहेत . ह्या स्टेनो ला मात्रं जायची घाई दिसत नाहीय्ये.

आजकाल अमिता ला संशय यायला लागलाय. मी ह्या स्टेनोत इन्वोल्व झालोय की काय म्हणून. तिला किती वेळा समजावून सांगितलं, अगदी त्या क्षणाच्या शपथा घेवून, मग थोडी कटकट , रडारड, आदळआपट , चिड चिड मग अबोला .... शेवटी समजावणी .... आणि मग .... वैताग येतो सगळ्याचा.

तशी ही स्टेनो आहे मात्र मस्तच. मोकळी चाकळी. आणि कामाला पण हुशार . दिसायला बरी आहे. पण राहणी मान मात्र एकदम आधुनिक . काय तिचे ते एक एक ड्रेस्सेस आणि काय तिचे ते हावभाव . विश्वमित्राला भुरळ घालणारी मेनका जणू .

मिस लीना घरी जायचे असेल ना तुम्हाला.
मी विचारलं ... तर फाटकन म्हणते कशी
काय घाई आहे सर .... आणि सर तुम्ही मला अहो जाहो का करता ? मला नाही बाई आवडत. अग पण लीना ...मी एकेरीवर येत बोललो ... हे ऑफिस म्यानर्स आहेत ..
ठीक ना सर ..चार चौघात ठीक आहेत ..पण आता तर मी एकटीच आहे ना इथे
म्हणजे? मी चमकून बघितलं.
तिच्या ओठावर तेच अवखळ हास्य आणि नजर मात्र पायाच्या अंगठ्याकड़े
तिला भरभर सूचना देवून परत पाठवली . नको नको ही नसती बिलामत नको . आधीच टेंशन काय कमी आहेत त्यात ही नवी भर नको . मी विचार करत बसलो .

क्यांव क्यांव टेबल वरचा इंटर कॉम केकाटला . त्रासिक नजरेने त्याच्या कड़े बघितले . दोन नंबर वरून फोन ...म्हणजे जी एम चा कॉल . अरे देवा . आता सात वाजायला आलेत . ह्यांनी आता बोलावलय म्हणजे .... दोन तासांची निश्चंती. वैताग नुसता. ह्याला काही घर दार आहे की नाही .... मनातल्या मनात शिव्या घालत फोन उचलला...

आणि मग फ़क्त चार शब्दांचं संभाषण ...
कम हियर ...येस् सर ....

निघायच्या वेळी आठवलं , आजच हिचे मामा मामी यायचे आहेत . त्यांना रिसीव करायला जायचं होत. पण आता काही खरं दिसत नाही. कमीत कमी तिला फोन करून सांगुन द्यावं.

परत लीना ला Instructions दिल्यात. घरी कळवुन दे. आणि पाहुण्यांना रिसीव करायला तूच जा म्हणून . आणि मग बसलो जावून मीटिंग ला .

नेहेमीप्रमाणे रेंगाळत रेंगाळत मीटिंग संपली . ह्या साहेबाला कुणी तरी मीटिंग कशी घ्यावी हें शिकवणे जरुरी आहे असे सगळ्या जणांना मनापासून वाटते. पण मांजराच्या गळ्यात घंटा बांधणार कोण?
घड्याळ बघितलं. साडे नऊ ...झालं ..आता घरी गेल्यावर काय वाढून ठेवलय.... देवा ..वाचव रे मला ह्यातून ...
मी लगेच निघणार ..तो लीना समोर हजर...

निघालात सर?
हो मग काय इथच बसु!
तसं नाही हो सर ...
पण काय गं तू अजुन इथेच कशी? गेली नाहीस?
सर तुम्ही कुठे म्हणालात मला की जा म्हणून? मग मी थांबले.
ठीक आहे ठीक आहे ...ह्यापुढे मी थांब असं सांगितल्या शिवाय थम्बत जावू नकोस...

सर मला लिफ्ट द्याल? प्लीज ....

हं चला ...आता इतका उशीर झालाय ..अजुन ...

मी पार्किंग मधून कार काढली . मागचं दार उघडायच्या आत ती पटकन समोरचं दार उघडून माझ्या बाजूला येवून पण बसली . अगदी सहज पणे.

मी कार सुरु केली. आणि लिनाच्या बडबडीला सुरुवात झाली. मला खरच खुप वैताग आला होता . पण आपलं स्त्री दाक्षिण्य आड़ येतं ना ... काही बोलता पण येई ना. मधेच एक कुत्रं आलं आडवं. आणि करकचून ब्रेक दाबावा लागला अगदी अनपेक्षित पणे. ही बया एकदम अंगावर येवून पडली . बरं पकन सावरावं की नाही तर तशीच रेंगाळली , अगदी आरामात पडून राहिली. अन् वर कमेन्ट पण

सर तुम्ही किनी भारीच खट्याळ बाई ....

आता ठरवून टाकलं ...हिला मूळीच लिफ्ट नाही द्यायची . तिला तिच्या खोली जवळ सोडले. म्हणते कशी

या की सर माझ्या रूम वर ...चहा घेऊ या ना ...

मनातल्या मनात अमिता ची मूर्ती डोळ्या समोर आली ...आणि मग घड्याळ दाखवत तिथून स्वताची सुटका करवून घेतली.

लिनाच्या स्वप्न रंजनात घरी कधी पोहोचलो ते कळले पण नाही. घरी पोहोचलो तो मामे सासरे समोर येत बोलले ...या जावई बापू ... खुपच बिझी बुवा तुम्ही . ऐकून होतो बरेच , पण आज प्रत्यक्ष अनुभव घेतला. वाटलं नव्हतं इतक्या लवकर साक्षात्कार होइल म्हणून.

अस्सा राग आला होता त्या कुजकट म्हातारयाचा.आणि त्यात सौ ची भुन भुन सुरूच होती . निदान आज तरी यायचं ना वेळेवर ... जनाची नाही तर मनाची तरी... पांघरलेल्या हसर्या चेहेर्याने ह्या संकटांना समोर गेलो .

सगळे साले बदमाश. जेव्हा त्या वन रूम किचन मधे होतो , अडचण असायची, एक जण नव्हता फिरकत कधी. आज सुबत्ता आली , वैभव आलयं , गाडी दिसते , बँगला दिसतोय ना ..मग बघा कसे गुळाला मुंगळे लागलेत.
कधी कधी वाटते तेच दिवस बरे होते. अड़चण होती पण हा त्रास नव्हता. येणार्या पाहुण्याचं काही नाही वाटत, पण त्यांच्या त्या कुजकट बोलण्यान जिव नकोसा होतो.

हो आता हाय सोसायटी मधे आहोत ना आम्ही. त्यामुले अपेक्षा पण वाढल्या आहेत आता सगळ्यान्च्या. ह्याच्या घरी दोन वेळेच्या जेवणाची असेल भ्रांत ...पण इकडे आलेत की जेवणा आधी सूप लागते त्याना ...आणि तेहि एक दिवस टोमाटो तर दुसरे दिवशी स्वीटकॉर्न .... जाऊ दे त्याबद्दल पण काही नाही म्हणायचं. पण कमीत कमी ते कुजकट बोलण .....

ते दिवस आठवतात . किती सुखी होतो आम्ही. भुत काळातल्या आठवणी झरझर डोळ्या समोरून जातात एखाद्या चित्रपटा प्रमाणे .

आमचं लग्न झालं ८६ साली. आधीचं एकमेकान्ना भेटण, प्रेम करण, आणि मग अगदी अरेंजेड म्यारेज ( ठरवून सफल प्रेम कहाणी) . लग्नात एकमेकांना चोरून बघणे, मग ते विवाहांनंतरचं समर्पण, नंतर एकमेकांच्या सहवासान एकमेकांच्या जीवनात विरघळुन जाण..... सगळ कसं अगदी कालच घडल्या सारखं वाटतय.

अजु़न ही आठवतो तो क्षण ...जेव्हा तिने मला सांगितलं होतं ते गुपित. आमच्या संसार वेलीवर फुलणार्या फुलाचं. मग त्याचं ते आगमन, त्या बाल लीला , नंतर त्याला खेल गाडी हावी म्हणून त्याच्या नंतर आलेली त्याची ती लहान बहिण, मग त्यांचं ते मोठं होत जाणे, त्या सगळ्या ना सोबत घेवून फिरायला जायचे ते दिवस...

पाखरांना पंख फुटले . ते त्यांच्या चार्याच्या शोधत निघून गेलेत. लहान घरात सगले कसे एकोप्याने होते. पण घर मोठे झाले आणि घरटयातुन पक्षी मात्र निघून गेलेत.

आता ते क्षण तर भूतकाळ झालेले आहेत. परत येणार नाहीत . राहतील टया फ़क्त आठवणी .
आताशा हे एक वेगळचं प्रलोभन मनाला ओढ़तय. कळतं सगळ पण मोह होतोच . कोणी म्हणून गेलय... येणार्या संधीचा फायदा घ्या. फार भीती वाटते.

संधीचा योग्य तो फायदा घेउन आज हे दिवस बघयला मिळालेत. पैसा . मान सन्मान , भौतिक सुखे ..सगळ सगळ मिळालयं . पण असं वाटते कधी कधी उद्या हे सगळ नाही राहिलं तर.... ह्या मोह जाळात गुर्फटून गेलो तर. ही रम्भा मला कुठे नेणार आहे कळत नाही .. मोहे डर लागे ... आणि त्या टेंशन नी रात्र रात्र झोप लागत नाही.


सुनील जोशी
१८/१०/२००९