संशय का मनी आला ? .....

आज १५ वर्षानी माझी मैत्रीण मला भेटली . भेटली म्हणजे निवांत होती , निवांत आणि ते पण चक्क तिच्या ऑफिस मधे.
गेल्या वर्ष भरात माझी इकडे बदली झाल्या पासून अधून मधून माझं फ़ोन वर बोलण होत होतं . आणि त्या उभयतांची भेट पण एकदा झाली होती बिग बझार ला.

बरं झालं सुनील आज भेट झाली ते .. काल सुटी आणि उद्याचा रविवार म्हणून बरेच जण आजची सी एल काढून गेलेत सुटीवर आणि आज कौण्टर्स पण बघ सगळे रिकामेच आहेत . परवा तुझी लेक आली होती , चेक देऊन गेली , भरलाय तो परवाच , आणि रिसिप्ट पण घेतलेली आहे माझ्याकडे ....

तुझी लेक आता मोठी झाली रे , छान दिसते आणि ती , उंच तर आहेच आणि दिसते पण गोड, आणि बोलते पण मस्त् हा ... बर्या वर्षानी बघितली ना तिला ... एकदम वर्षभराची असताना बघितलेली होती रे तिला

सुप्रिया नेने , माझी शाळेतली वर्गमैत्रीण. अगदी बालवाडी पासुनची. एकच वेटाळात रहायचो आम्ही . सुप्रिया लहानपणी दिसायची गोडच .अगदी जवळच रहायची आमच्या , तिची आई नोकरी ला जायची मग आमच्या कड़े असायची नेहेमी , काकू काकू करत आईच्या भोवती पिंगा घालत. घरी राहण, मस्ती करण, खाण सगळ चालायचं अगदी बिनधास्त.

पाचव्या वर्गात गेल्यानंतर मात्र एकच वर्गात असुनसुद्धा एकमेकांशी बोलणे तर राहिले बाजूला एकमेकांकडे बघायचे पण बंद केले आम्ही . ते दिवस ७० च्या दशकातले... यथावकाश आम्ही दहावी झालो , बारावी झालो ..सुप्रिया कामर्स ला आणि मी इंजीनियरिंग ला गेलो . दिसत असू एकमेकांना पण बोलचाल अशी नव्हती . आम्ही आपल्याच विश्वात दंग होतो . अगदी सोवळे नव्हतो पण मस्ती करायचो सांभालूंनच

ती बँकेत लागली आणि में इकडे Lecturer म्हणुन कॉलेज ला
माझं पहिलं पोस्टिंग आलं लांब तिकडे मराठवाड्यात. आता मी इकडचा विदर्भातला तिकडून इकडे यायचे म्हणजे निदान १२-१४ तासाचा बसचा प्रवास . फार कंटाळा यायचा. बाबु तिकडे एकटा राहतो आणि त्याने काही उद्योग करू नये म्हणून चिंताक्रांत पालकांनी जणू मोहिमच हाती घेतली. माझं चांगभलं करण्याचा जणू चंगच बांधला त्यांनी. आणि सहा महिन्याच्या आताच माझे दोनाचे चार झालेत.

आता मला पण करमत होतं तिकडे. लांब दुरवर आम्ही दोघेच राजा राणी. दिवस भुर्रकन उडून जात होते. आमचा मधुचंद्र सुरु होता अगदी कुठे ही फिरायला ना जाता . आणि त्या दिवशी तिला जरा बरे वाटत नव्हते . मग डॉक्टर कड़े जावून दाखवू या म्हणून संध्या काळची appointment घेतली. आणि मग दोक्टोरान्नी आम्हाला ते गुपित सांगितलं. आम्ही दोघेही खुप खुश होतो त्या दिवशी . शेयर करायला तो आनंद मात्र कोणीच नव्हतं अजुन सोबत . मग फ़ोन करून आई बाबांना अणि सासु सासर्यान्ना ही आनंद वार्ता कळवली .

मग आनंदाने उड्या मारत गावभर ऊंडारलो . व्ह्यायचा तोच परिणाम झाला . अनुभव नसल्यामुळे त्या उड्या अंगाशी आल्यात . आणि काही कळायाच्या आत तिला विचित्र त्रास सुरु झाला .. काही तासांपूर्वी आनंदात असलेले आम्ही एकदम जमिनीवर आलो हवेतून ... तिचं पहिलं Miscarriage झालं.
आता तिकडे मन रमेना. सतत त्याच आठवणी , मी दिवसभर स्वताला कामात गुंतवून घेत होतो पण तिला मात्र घर ख्याला उठायचं. मग परत विदर्भात बदली साठी प्रयत्न सुरु केलेत. आणि यश आलं. नागपुर हुन १००-१२५ की.मी. वर एका गावात बदली झाली . हे गाव शांत होतं निसर्ग रम्य होतं. वेळ ना घालवता मी लगेच इकडे रुजू झालो .

त्याच सुमारास सौ ला परत कड़क डोहाळे सुरु झालेत आता लग्नाला ३ वर्षं झालेली होती . वर्षभरा नंतर पहिलं Miscarriage झालेलं असल्या मुळे ह्या वेळी विशेष काळजी घेण सुरु होतं आणि आता रिस्क नको म्हणून ज्येष्ठाच्या सल्ल्यानुसार पाचव्या महिन्यातच तिची रवानगी माहेरी करण्यात आली . आता तिला त्रास नको दगदग नकोमे-जून महिना साधारण बदल्यांचा, आणि शाळा कोलेजेस ना सुटयांचा . पण संस्था विकासाच्या योजना आणि तत्सम कामा करीता आम्हा काही तरुण प्राध्यापकांना सुटीत कामाला लावण्यात आले. आणि मी पण आनंदाने ते काम स्वीकारले. दिवसभर वेगवेगळे आराखडे तयार करणे चर्चा करणे ही कामे सुरु असत. संध्याकाळी राजुच्या टपरीवर कटिंग चहा घेउन मग आम्ही आपल्या घरी रवाना होत असू.
त्या दिवशी पण असाच चहा घेउन घरी निघालो. माझ्या मोटर सायकल ने मेन रोड वरून आत वळलो . समोरून ३-४ जणी येत होत्या. चार चौघीत पण वेगळी ओळखु येइल अशी ती. मी सहजगत्या गाडीला ब्रेक लावला .
अरे सुप्रिया तू?....... तू इकडे कुठे ?
आणि तिच्या पण डोळ्यात आश्चर्याचे भाव ...
अरे तू कुठे इकडे?..... ती मला विचारत होती .
अगं मी इथेच असतो २ वर्षं झालीत
अरे मी पण इकडे आले आठ च दिवस झालेत बघ ..प्रमोशन वर ...
मला काहीच कल्पना नाही बघ तू पण इथेच आहेस म्हणून ...

शाळा सुटल्यावर आम्हा दोघांची ती आमने सामने पहिलीच भेट ... आणि जवळ पास पहिलच संभाषण २० वर्षानंतर ...
तिच्या मैत्रीणीन्ना ओळख करून द्यायचा कार्येक्रम पार पडला. तू कुठे? कसं काय सुरु आहे ? आई बाबा वगैरे जुजबी चौकश्या पार पडल्यात आणि मग आम्ही आपापल्या मार्गी लागलो म्हणून माझं तिथे नसण एकदम संयुक्तिक होतं . त्यामुले मला इकडेच रहावं लागलं.
मध्यंतरी श्रीराम नेने ..सुप्रियाचे मिस्टर तिला भेटायला आणी तिची व्यवस्था करून द्यायला येउन गेलेत . नेमका त्यावेळी मी काहीतरी कामाने मुंबई ला गेलो होतो. त्या वेळी त्यांची माझी भेट काही झाली नाही .
मग आला ऑक्टोबर महिना ... बाळतपणाची तारीख जवळ येत होती . आणी नेमक्या वेळी , बालंतीण प्रसूति कक्षात असताना , चिंताक्रांत पणे कक्षाबाहेर येरझार्या मारनार्या चांगल्या नवर्याची भूमिका पार पाडण्या साठी मी सासुरवाडीला पोहोचलो मी पोहोचलो ६ तारखेला ... मुलीला कळाले की काय कोण जाणे.... तिने सात तारखेला जन्म घेतला.. मुलींना म्हणतात बापाची काळजी असते .. बापाला जास्ती त्रास नाही होवू देत त्या ...
त्या आनंदात ८-१० दिवस कसे भुर्रकन उडून गेलेत . प्रसूति नंतर सौ आणी मुलगी व्यवस्थीतपणे घरी आल्यात. सगळ्यान्चा जीव भांड्यात पडला . बारसे वगैरे ची तारिख ठरवून मी परत आपल्या गावाला परत आलो .
इकडे परत आलो रूटीन सुरु झाले . मन मात्र तिकडेच होते ... सतत आठवण यायची .. त्या दिवशी कोलेज मधून परत येत होतो .. सुप्रिया दिसली ..एकटीच येत होती पायी पायी. तिला बघितले आणी थांबलो. अन् सहज बोललो चल सोडून देतो तुला . ती पण अगदी सहज पणे मागे बसली... अंतर ठेवूनच ... तिला रूम वर सोडले ..
अरे ये की आत .. आला आहेस तर चहा करते की अर्धा अर्धा कप ... मला पण घ्यायचा आहेच ..तेवढीच कंपनी ... मग मी पण बसलो ..इकड़ तिकडच्या गप्पा करत. मधेच कोणी पुरुषाचा आवाज आला म्हणून शेजारच्या काकू डोकावून गेल्यात
चहा झाला आणी निघणार इतक्यात मिस्टर नेने आलेत .. त्यांची माझी ती पहिलीच भेट ... सुप्रिया ला एकदम आश्चर्य वाटले ..अरे तुम्ही असे अचानक कसे? हां Sunil माझा शालेताला मित्र.. हा सुद्धा इथेच असतो . मी हस्तान्दोलाना साठीहात पुढे केला .. थोडा सा उशिराने त्यांनी हात पुढे केला आणी थंड पणे माझ्या अभिवादनाचा स्वीकार केला .
थोडा वेळ गप्पा मारून मग मी माझ्या घराकडे रवाना झालो
दिवस जात होते .काळ हळु हळु पुढे सरकत होता . मुलगी ३ महिन्यांची झाली ..आता सौ ला पण परतीचे वेध लागलेत दोघिन्ना घेउन मी परत गावी आलो . सुप्रिया ची आणी तिची ओळख करून दिली आणी पहिल्याच भेटित दोघिन्ची मस्त् गट्टी जमली. बरयाच वेळी मला कामाने बाहेर गावी जावे लागे, त्यावेळी सुप्रिया माझ्याकडेच मुक्कामी असायची .... हिला तर तिचा फार आधार वाटायचा
माणसातं राहून माणसं वाचायची एक सवय लागली आहे मला. सुप्रिया ला बघितल्यावर मला जाणवायाचं की ती कसल्या तरी तणावात आहे. कदाचित लहान मुलं घरी असतात त्याची काळजी असावी. बोलत नव्हती कधी . माझ्याशी तर नाहीच ..कधी मधे नवर्याची तकरार असायची सौ जवळ .
दोन वर्ष झालीत . प्रयत्न करून सुप्रियाने स्वताची बदली करून घेतली परत नागपुर ला . पति पत्नी एकत्रीकरणाच्या मुद्द्यावर...
नंतर परत भेटी अश्या फारश्या झाल्याच नाहीत. मी नागपुर ला यायचो पण आपल्याच कामत इतका दंग असायचो की कुठे बाहेर जायला वेळच मिळायाचा नाही. कुठे जायचं असून पण जाणेच व्हायचे नाही .
गेल्या वर्षी माझी बदली नागपुर ला झाली . आता स्वगृही आल्याच्या आनंदात सगळ्या जुन्या मित्रांना बोलावून गेट टू गेदर करायचा घाट घातला . माझ्याच घराच्या गच्चीवर कार्यक्रम ठरवला . विथ फॅमिली जवळ पास १२५-१५० लोक आलेत . धमाल आली . सुप्रियाला पण बोलावलं होतं पण सासुबाइन्च्या प्रकृति मुळे तिचं य़ेण झालं नाही .

मध्यंतरी एक दोन वेळा मी आणि सौ तिच्या कड़े जावून आलोत. तिच्या मिस्टरांशी छान गप्पा केल्यात . तिची मुलही आता बरीच मोठी झाली होती . मोठा Final ला अणि लहाना १२ वी ला होता . आमची श्रेया पण बघता बघता १० वी ला आली होतीच की.

त्या दिवशी श्रेयाला तिच्या बँकेत घेउन गेलो आणी तिची ओळख करून दिली सुप्रियाशी मग आता ती जाता येता बिनधास्त पणे आत्या कड़े जायची आणी तिची आणी आमची पण कामे करून आणायची . परवा पण असच काम होतं . ती चेक देऊन आली आत्या जवळ आणी निघून गेली गर्दी असल्याने . मग मी रिकामाच असल्याने विचार केला चला जावून येवू या ..बरयाच दिवसात भेट नाही झाली भेटून पण येवू या की
बँकेत पोहोचलो तर मैडम निवांत बसलेल्या . एके काळची ब्यूटी क्वीन , पार काळवंडून गेलेली . नकळत माझ्या तोंडून निघालं..
का गं तब्येत नाही का बरी?

तिच्या निस्तेज चेहेर्यावरच्या पाणीदार टपोर्या डोळ्यात पानी तरळल...
ए जरा वेळ आहे का तुला?

तिच्या त्या बोलण्यातलं आर्जव काळीज चिरत गेलं ...

सुप्रिया हे काय मी काही इतका बिझी नाही हं .... बोल ना ... आहे मी निवांत

सुनील आपण लहानपणचे मित्र . मी किती जिद्दी ते तुला चांगलच माहिती आहे . तू मुलगा , मी एक मुलगी ...पण कधी फरक जाणवला का तसा... कामाच्या बाबतीत तरी..

लग्न ...खरं तर मला इंटेरेस्ट च नव्हता बघ त्यात ... पण आई बाबां साठी मी स्वीकारलं हे बंधन ... आज दोघे पण नाहीत ..... इतकं कचकड्याचं असतं का रे हे नातं?

मी त्या पायी माझी करीयर ग्रोथ माझ्या हातान थाम्बवली बघ ...

तुला तर माहितीच आहे की कामाला मी कधीच हारणारी नव्हते ...नाही आज पण ... पण ..पण ..मानसिक छळ नाही रे मी सहन करू शकत ...

संशय संशय ..आणि संशय ... २२ वर्षात येवढच का रे ओळखलं ह्यांनी मला ...

अग अस काही नसते ..तुला उगीच वाटत असते काही तरी ..मी तिला सांतवना साठी बोललो ...
नाही सुनील ...मी उगाच नाही म्हणत हे ...
अरे मी तिकडे होते ना आले प्रमोशन वर त्यावेळी ..त्यांना संशय आला होता ...
कसला संशय गं?
अरे त्यांना संशय होता तुझ्या माझ्या संबंधांचा ....
मी आतून हललो...
आता माझ्या डोळ्यात टचकन पाणी आलं... शुन्य झालो मी ....
शून्य झालो मी .....



सुनील जोशी
२२/०९/२००९